Lichting is het kloppend hart van Amsterdam Fashion Week. Een verzameling van de beste graduates van onze academies, het neusje van de zalm, vers van de pers. Anders gezegd: dit is de toekomst. Wij gingen op bezoek bij het atelier van 2020 finalist Benji Nijenhuis.
Wat is het verhaal achter jouw Lichting 2020 collectie?
Het onderzoek voor mijn afstudeercollectie is begonnen vanuit een fascinatie voor de mens en zijn rol op aarde als grootste roofdier. Het maakt niet uit hoe chique je bent of hoeveel klasse je hebt, de Homo sapiens zijn de meest gevaarlijke diersoort op aarde. In mijn afstudeercollectie probeer ik het geromantiseerde beeld van de perfecte mens opnieuw uit te vinden.
Het is interessant te bedenken dat de Homo sapien nog gevaarlijker is dan bijvoorbeeld een Spinosaurus, dit is een van de allergevaarlijkste dieren die ooit heeft bestaan. Uit mijn onderzoek blijkt dat als de Homo sapiens zouden uitsterven er altijd een nieuwe soort mens zal terug komen. Met mijn afstudeercollectie wil ik een beeld van deze post-human neerzetten. Een mens die nog gevaarlijker is en zichzelf nog beter kan beschermen tegen de elementen van een gebroken wereld. Met inspiratie uit de Franse jaren 50 couture merken zoals Givenchy, Dior en Chanel gecombineerd met de allergevaarlijkste dier soort die ooit heeft bestaan heb ik een nieuwe avantgarde ontworpen.
Wat is in jouw ogen je signature als designer? Hoe komt dit terug in je collectie?
Ik hou van spannende verhalen en sciencefiction. Tijdens mijn studie op ArtEZ ben ik er achter gekomen dat ik vaak neig naar onverwoestbare materialen. Ik ontwerp karakters die je zou kunnen terug vinden in horrorfilms en de kleding die ze daarin dragen. Zo heb ik in het tweede jaar van ArtEZ een collectie ontworpen voor Medusa en in het derde jaar een mannencollectie voor de lizard people. Ik ben vaak geïnteresseerd in een bepaalde rauwe schoonheid die je veel terugziet in karakters van horrorfilms.
De Lichting 2020 generatie moest hun collectie afmaken in het midden van de pandemie. Hoe zag een typische dag in de periode voor je afstuderen eruit?
Ik vond het ontwikkelen van een afstudeercollectie tijdens de pandemie erg vervelend. Het is gebruikelijk dat je op ArtEZ een eigen plek in het atelier hebt waar je rustig in alle vrijheid met alle ruimte kan werken. Toen de eerste lockdown werd aangekondigd hadden wij net de eerste week van de uitvoerperiode achter de rug, het atelier was van ons en iedereen zat er lekker in. Toen moesten we al onze spullen inpakken en de werkplek verhuizen naar onze studentenkamers. In het begin was het nog oké maar al snel groeide de uitprobeersels en proefmodellen letterlijk mijn kamer uit. Op een moment waarop ik alleen nog kon bewegen in mijn kamer als ik de twee overvolle kledingrekken de gedeelde gang op rolde. Ik heb me in de lockdown tijd meer gefocust op vormonderzoek en heel veel proefmodellen gemaakt. Uiteindelijk ben ik erg blij en dankbaar dat ik hetgene dat ik het liefste doe nog kon doen op het hoogtepunt van de pandemie, want dit was zeker voor veel mensen niet het geval.
Hebben de maatregelingen van de pandemie je tegengehouden in bepaalde dingen? Of gaf het je net de mogelijkheid om op nieuwe creatieve manieren te denken?
Met betrekking tot het maken van de collectie waren we natuurlijk ontzettend gelimiteerd omdat we geen gebruik konden maken van de werkplaatsen van de academie. Ook het presenteren van ons werk aan de docenten koste 10 keer meer tijd door het digitaliseren van alle nieuwe stappen die we hadden gemaakt. Ik ben persoonlijk ook geen voorstander van alle digitale oplossingen. In een tijd als 2020 waar er al weinig respect is voor vakmanschap in de mode industrie denk ik dat een digitale afstudeercollectie een laatste trap is om dat te doen verdwijnen. Ik hou ervan een collectie in het echt te zien en hoe magisch het moment kan zijn van een show.
Waren er dingen waar je tegenaan liep tijdens het ontwerpen van deze collectie?
Door de pandemie heb ik weinig mensen gezien tijdens het ontwikkelen van de collectie. En het doorpassen van proefmodellen was dus best lastig. Door dat ik vrijwel alles heb gemouleerd en maar een maat paspop ter beschikking had, zijn vrijwel alle stuks uit mijn collectie sample size. Dit vind ik best jammer omdat ik hierdoor geen totale vrijheid heb gehad in het casten van modellen. Omdat ik met veel dikke materialen heb gewerkt, was het tot de lockdown voorbij was niet mogelijk om die items te maken op mijn huishoudmachine, wat voor veel werk zorgde toen we weer op school konden werken.
Op welk stuk uit de collectie ben je het trotst? Hoe ging het designproces van dit stuk?
De look die het verhaal achter mijn collectie het beste representeert is een look die ik ‘Chanel Godzilla’ heb genoemd. Een mantelpakje gemaakt van een tweedehands koeienhuiden, afgebiesd met canvas. Voor mij symboliseert een koeienhuid kleed het beste het gevoel wat ik probeer over te brengen. We lopen over de huid van een koe tot de haren er af zijn gesleten, gooien die weg en kopen dan een nieuwe. Dit is voor mij het grootste roofdier gedrag dat er bestaat. Van veraf lijkt het mantelpakje gemaakt van een soort bont maar als je van dichtbij kijkt zie je de monsterlijke trekjes. Ik heb het klassieke mantelpak zoveel mogelijk in zijn waarde proberen te laten. Ik heb de typisch jaren 50 pose met de heupen naar voren en een gebogen rug extreem geaccentueerd waardoor het lijkt als of het model als een roofdier staat, klaar om ieder moment aan te vallen. Op de ruggengraat en de achterkant van de mouwen heb ik klittenband patches gemaakt met gigantische stalen nagels.
