In het atelier van Eva Dimopoulou, Lichting 2020 finalist

Lichting is het kloppend hart van Amsterdam Fashion Week. Een verzameling van de beste graduates van onze academies, het neusje van de zalm, vers van de pers. Anders gezegd: dit is de toekomst. Wij gingen op bezoek bij het atelier van 2020 finalist Eva Dimopoulou.

Wat is het verhaal achter jouw Lichting 2020 collectie?
Newton zegt dat wanneer objecten A en B met elkaar in wisselwerking staan, ze krachten op elkaar uit oefenen. De ‘Metron Ariston’ collectie is een continu onderzoek naar balans tussen tegengestelde krachten zoals hard-zacht, vrouwelijk-mannelijk, vrijheid-beperking. Cleovoulos, een van de zeven filosofen in het oude Griekenland, introduceert de maat (metron) als regel in het leven maar ook in de kunst. Geboren en getogen in Athene, onder de felle zon en de geometrische schaduw van Parthenon, kreeg ik een zekere vrijheid die mij tot dusver heeft gevormd. Een van de belangrijkste waarden in de Griekse cultuur is familie, iets wat tijdens mijn studie in Nederland in mijn leven ontbrak.
Een zin van mijn vader, die hij stiekem in mijn oor fluisterde op het moment van mijn vertrek uit Griekenland naar Nederland, zal me voor altijd volgen: “Wat je ook doet, waar je ook bent, vergeet nooit wie je bent en waar je vandaan komt.” Met dit gezegde en mijn Griekse roots in gedachten, baseerde ik mijn Metron Ariston collectie op onderzoek uit het Minoïsche tijdperk (Kreta) en de 19e eeuw (het Griekse vasteland). Geïnspireerd door de godin ‘Minoïsche slang’ en het mannelijke etnische Griekse kostuum, probeerde ik een collectie te creëren met een dramatische, poëtische en sculpturale look. Het doel van deze collectie is om de geschiedenis te veranderen, en om mensen te doen herinneren aan het belang van vakmanschap, gebaseerd op waarden en overtuigingen van elk land. Dus … draag je cultuur!

Wat is in jouw ogen je signature als designer? Hoe komt dit terug in je collectie?
Nikos Kazantzakis zei ooit: “Een mens heeft een beetje waanzin nodig, anders durft hij nooit het touw door te snijden en vrij te zijn.” Met mijn complexe persoonlijkheid houd ik mijn omgeving graag minimaal, kwalitatief, romantisch en imposant. Met andere woorden, ik hou van authenticiteit. Dit komt overeen met mijn ontwerpstijl en mijn benadering van mode. Mijn doel in deze collectie was om een profiel te creëren van een moderne vrouw dat onafhankelijk en seksueel vrij is, die zichzelf bloot durft te geven en verder gaat dan beperkingen en stereotypen. Ik concentreerde me op de kwaliteit en het vakmanschap en vierde de symbiose tussen ambachten en traditie. Ik heb gehaakte stukken gebruikt die mijn oma door de jaren heen heeft gemaakt, terwijl de rest van de stoffen stukken waren die ik had verzameld tijdens mijn studie of stoffen die ik cadeau kreeg van Ann Demeulemeester na het afronden van mijn stage.

De Lichting 2020 generatie moest hun collectie afmaken in het midden van de pandemie. Hoe zag een typische dag in de periode voor je afstuderen eruit?
Ik voelde me thuis vrij en ik heb de neiging om mij ‘s nachts beter te concentreren, dus veranderde ik de nacht in dag, iets wat ik eerder niet kon doen vanwege de lessen. Ik had de vrijheid om aan de collectie te werken tot ongeveer 5-6 uur ‘s ochtends en te slapen tot ‘ s middags. Ik werd soms wakker en ging vervolgens mijn scriptie schrijven of soms, als het zonnig was, zat ik urenlang te zonnen op het terras van het gebouw waar ik vroeger woonde, te eten, Aperol te drinken en naar muziek te luisteren, Netflix te kijken of boeken te lezen en onderzoek te doen. Ik leerde hoe ik plezier kan maken, maar ook hoe ik de doelen van de dag kon vervullen. De planning was helemaal van mij.

Hebben de maatregelingen van de pandemie je tegengehouden in bepaalde dingen? Of gaf het je net de mogelijkheid om op nieuwe creatieve manieren te denken?

Toen we te horen kregen dat de academie voor minimaal twee weken of een maand zou sluiten, raakten alle afstudeerders in paniek. Na vier jaar gewend te zijn geweest om bijna elke dag tot middernacht op de academie te blijven, te werken, te socializen, met mensen en machines om te gaan, moesten we onszelf opsluiten en vanuit huis werken. De afwezigheid van interactie met mensen was soms moeilijk te verteren. Er waren momenten dat ik iemand nodig had om meningen mee te delen over mijn werk buiten mijn leraren, maar ik zou ook kunnen zeggen dat ik in mijn eigen scheppingswereld leefde, dus juist mijn eigen ruimte en tijd had om de discipline te vinden en het proces voort te zetten. De behoefte aan het gebruik van de werkplekken en de machines op de academie begon na een maand zichtbaar te worden. Ik werkte alleen op huishoudelijke machines en had niet genoeg ruimte in mijn huis, aangezien de vormen van de patronen vrij groot waren en ze precies goed genaaid moesten worden om er bijna sculpturaal uit te zien. Er waren ook vele keren dat ik oplossingen moest vinden voor problemen die werden veroorzaakt door de situatie met de pandemie. Toen ik bijvoorbeeld wat stoffen uit Griekenland bestelde en deze te laat aankwamen, waren ze onbruikbaar geworden en dus moest ik de reeds bestaande stoffen op een andere manier hergebruiken. Dat was het moment dat creativiteit uit de doos sprong, sinds ik begon met het hervormen van eigenlijk mijn hele collectie en het hergebruik van de stoffen om een ​​bijgewerkte versie van de oude collectie te creëren.
Al met al een positieve ervaring voor mij, die me de kans gaf om mijn limiet te testen en vooral oplossingen te vinden. Ik ging dieper in op onderzoek naar mijn roots, de geschiedenis en de Griekse cultuur, maar leerde ook omgaan met situaties onder druk.

 Waren er dingen waar je tegenaan liep tijdens het ontwerpen van deze collectie?
Ik was begonnen met het ontwerpen van mijn afstudeercollectie in de periode dat ik nog stage liep bij Ann Demeuleemester in Antwerpen, de zomer van 2019. Dit is de reden waarom ik niet echt moeite had met ontwerpen. Ik had mijzelf drie hoofdsilhouetten voorgesteld en op basis daarvan heb ik de rest ontwikkeld. Meestal werd ik uitgedaagd bij het maken van de collectie vanwege het vakmanschap dat erbij betrokken was. De ontwikkeling van het concept was een andere strijd, ook al was het er altijd al, soms was het voor mij moeilijk om mijn ideeën uit te drukken en te communiceren. Ik heb de neiging om spontaan te handelen zonder na te denken en ik word meestal geleid door mijn onderbuikgevoel, dus vaak kon ik niet antwoorden op sommige waarom-vragen. Maar acties spreken luider dan woorden, toch?

Op welk stuk uit de collectie ben je het trotst? Hoe ging het designproces van dit stuk?
Als ik het maar over één stuk mag hebben, voel ik dat ik de rest onderwaardeer, omdat ik ze allemaal dezelfde liefde heb gegeven. Hoewel er twee items zijn waarvan ik zou kunnen zeggen dat ik er meer moeite en werk in heb gestoken. De lange witte gehaakte jurk die veel handwerk vereiste om alle 50 gehaakte stukken met elkaar te verbinden en een vorm van een A-lijn gelaagde jurk te creëren, evenals het leren jasje waarin ik geen enkele fout kon maken sinds ik maar een beperkt aantal stof tot mijn beschikking had. Hoewel ik kan zeggen dat ik echt trots op ben op mijn kledingstukken, moet ik zeggen dat de schoenen mijn favoriet zijn. Mijn vriend en schoenmaker, Rozie Verouchi, hielp me om ze te maken. Ik denk dat ze het belangrijkste element van de collectie zijn, aangezien ik eerst het idee had van het ontwerp van de schoenen en daarna de hele collectie er omheen heb opgebouwd.