Een paar maanden geleden nog in onze Second to None rubriek, nu weer op onze radar voor haar spectaculaire installatie en modeshow in het Van Gogh Museum. Marleen Ettema lijkt niet te stoppen. De styliste, bekend om haar unieke stijl, roze haren, en go-getter attitude maakte nog maar pas haar droom waar tijdens Museumnacht Amsterdam. De perfecte gelegenheid om even bij te praten over deze once-in-a-lifetime ervaring.
Hoe ging het eerste contact tussen jou en Van Gogh Museum?
Van Gogh liet me weten dat ze mijn werk online hadden bekeken en vroegen me meteen om langs te komen. Ik wist dat het gesprek om Museumnacht zou gaan maar buiten dat had ik totaal geen idee wat ik moest verwachten. Het bleek dat Van Gogh meer mode in het museum wil verwerken en dit wil belichten bij een wat jonger publiek.
Wat waren de criteria? En hoe reflecteerde dat op je aanpak van dit project?
Voor het Van Gogh was het belangrijk dat er een project kwam te staan met als overkoepelend thema identiteit, waarin zowel mijn identiteit als de identiteit van Van Gogh verwerkt wordt. Daarnaast gaven ze me volledig carte-blanche. Ik wist meteen dat ik iets wou neerzetten waar iedereen van onder de indruk zou zijn, iets dat “Marleen Ettema” schreeuwt.
Waarom koos je Van Gogh’s zelfportretten als inspiratiebron?
Ik ben begonnen met een luistertoer als startpunt. Daar kwamen heel veel dingen uit zoals de duistere periode van Van Gogh, de zonnebloemen die vrolijk en uplifting zijn, en dan had je daarnaast nog de zelfportretten. Ik merkte op dat er heel veel verschillende emoties in Van Gogh’s leven zijn geweest. Emoties zijn iets waar iedereen mee te kampen heeft, en hoe mooi is het ook als je bij mode iets kan voelen. Toen ik las dat hij de oogkleuren in zijn werk veranderde om zijn emoties te tonen omdat hij dat heel moeilijk vond dacht ik, ik heb heel veel affiniteit met kleur en heel veel affiniteit met emoties. Dit waren voor mij de elementen die tot mij doordrongen. Een show waar mensen iets bij zouden voelen, en de ogen van Van Gogh die dit teweeg moeten brengen. De emoties blij en verdriet wou ik hand in hand laten gaan.
Welk stukje van jezelf heb je in dit project verwerkt?
Het verhaal achter mijn project licht dicht bij mijn eigen zoektocht naar identiteit. Voor mij is identiteit op weg zijn naar jezelf, opzoek gaan naar waar je voor staat. Dan ging ik met de symbolisering van op weg zijn werken, op een manier waar ik mijn eigen stijl in kon terugvinden. Het begon met een roze auto om een soort race gevoel te reflecteren, in de video zie je dat de modellen met die auto onderweg zijn. Ze rennen eigenlijk weg voor het onbegrepen zijn. Als je iets anders doet dan de rest dan word je heel snel aangekeken als raar. Op een gegeven moment krijgen ze autopech, maar in plaats van te panikeren beslissen ze om op de auto te gaan liggen en naar de sterren te kijken. Van Gogh heeft ooit gezegd “ik weet niets met zekerheid, maar de aanblik van de sterren doet me dromen.” Dat inspireerde me enorm. Van Gogh gaf niet om de realiteit, voor zijn tijd was hij een risico nemer, in zijn concepten en zijn kleuren. Ik kan me enorm vinden in die filosofie.
Wat is de link tussen je installatie en de modeshow?
Ik wou de ervaring van de installatie doorvoeren naar iets groters. In de show hoor je ook het opstarten van een auto en race geluiden. Het was een uitvergroting van wat ik al had laten zien. Ieder karakter werd hierin uitvergroot. Al de uiteenlopende identiteiten kwamen samen in een samenhorig geheel.
Is er iets dat je, nu dat het allemaal voorbij is, anders zou hebben gedaan?
Het was een heel groot project voor mij. Ik heb er nachten, dagen aan gewerkt. Daar heb ik absoluut geen spijt van. Wat ik misschien wel anders had gedaan was de coördinatie van de show. Dat mocht misschien nog meer de aandacht trekken. Ik vind dat echter wel moeilijk om te zeggen want alles wat ik leer neem ik mee naar mijn volgend project. In dat opzicht was er dus eigenlijk niets dat zou veranderen.
Een styliste die eigenhandig een installatie en een modeshow neerzet. Met dit project laat je zien dat de titel styliste veel meer kan betekenen dan de connotaties die doorgaans aan dit beroep vasthangen. Hoe zou jij de rol van styliste zelf beschrijven?
Ik heb hier zelf heel erg mee gestruggled. Styliste is een titel die ik aan mezelf geef. Ik denk dat het heel erg belangrijk is om altijd binnen deze rol een verhaal te vertellen. Dat is het stukje dat mij ook onderscheid van andere stylisten, deze zoektocht naar een maatschappelijk doel. De titel styliste is een makkelijke manier om mijn beroep te beschrijven maar ik voel me ook comfortabel bij de rol creatieveling. Het is een heel grijs gebied, als je iets meer doet, ben je dan nog een styliste? Ik denk dat we sowieso weg moeten van titels.
Free publicity moment: is er iemand die je geholpen heeft en je extra wil benoemen? Roos Wijnen vanuit Van Gogh heeft me enorm ondersteund in dit project. Ze gaf me het vertrouwen om buiten de lijntjes te kleuren en door te zetten. Desiree Brands van Ricardo is Hard heeft de installatie gebouwd en mijn schetsen tot leven gebracht. Die wil ik ook zeker benoemen. House of Orange en met namen make-up chef Romy Legger en hair chef Bastien Zorzetto hebben heel nauw met mij samengewerkt aan het haar en make-up. And the list goes on… Ik ben iedereen die mij heeft geholpen echt enorm dankbaar.
Heeft deze ervaring je kijk op de toekomst veranderd?
Het heeft me een drive gegeven. Het was zo satisfying om helemaal men eigen ding te kunnen doen van start to finish. Wat ik me heb gerealiseerd is dat ik meer in het eindproces van mijn projecten wil zitten. Ik zit eraan te denken om mijn eigen merk of winkel op te starten. Ik wil daarnaast wel trouw blijven aan wat ik kan en overal voor open staan, dus styling jobs blijven zeker nog een heel groot deel van mijn carrière. De grootste focus is nu online promotie. Mijn website komt al snel online, zodat heel de wereld kan zien wat ik heb neergezet.
