Lichting is het kloppend hart van Amsterdam Fashion Week. Een verzameling van de beste graduates van onze academies, het neusje van de zalm, vers van de pers. Anders gezegd: dit is de toekomst. Wij gingen op bezoek bij het atelier van 2020 finalist Ekaterina Ravina.
Wat is het verhaal achter jouw Lichting 2020 collectie?
We leven in een technologisch paradijs voor goede consumenten. We hoeven niet langer te weten hoe we dingen moeten maken, we moeten weten hoe we ze moeten bedienen, de rest is een saai technisch aspect. Maar wat zouden we doen als er een stroomstoring is? Met dit concept in gedachten besloot ik een experiment op te zetten en ging terug in tijd en ruimte naar Rusland vóór de industriële revolutie, toen mensen alleen op zichzelf konden vertrouwen. Destijds werd het leven gezien als een reeks fasen, en overgangen tussen deze fasen werden gezien als initiaties, waarbij de bruiloft de belangrijkste was. Wat me het meest trof, was het feit dat een jong meisje haar bruidsschat alleen in haar eentje zou moeten voorbereiden. Om dit te doen, zou ze de basisvaardigheden moeten leren: spinnen, weven, naaien, breien, borduren, rijgen, kralen, enz. Dus ik gebruikte mijn afstuderen als een inwijdingsritueel en ik begon het maakproces als mentale en praktische voorbereiding op de toekomst.
Geen kunstmatige intelligentie, geen geautomatiseerde productie, geen exploitatie van wat dan ook of wie dan ook. Alleen goed oud handwerk. Alleen opnieuw uitgevonden ambachten. Alleen trage, intuïtieve en meditatieve productie, resulterend in een band tussen de maker en de creatie. Alleen mijn handen. Alleen hardcore.
Wat is in jouw ogen je signature als designer? Hoe komt dit terug in je collectie?
Ik ben erg nieuwsgierig naar alles. Ik houd van het uitproberen van nieuwe technieken en ik sta mezelf toe om fouten te maken en van daaruit verder te gaan. Niemand is perfect, maar iedereen is uniek. En de manier waarop ik de fouten herstel, zal anders zijn dan die van jou, omdat mijn verhaal anders is. Ik heb de neiging om mijn werk te zien als mijn kind, dus ik laat het op natuurlijke wijze groeien; het is een continue dialoog tussen ons, wat beide partijen enorm verrijkt.
De Lichting 2020 generatie moest hun collectie afmaken in het midden van de pandemie. Hoe zag een typische dag in de periode voor je afstuderen eruit?
Omdat het idee van een black-out cruciaal was voor mijn concept, heb ik mezelf mentaal en praktisch voorbereid op de beperkingen. Ik verdeelde mijn dag op basis van de hoeveelheid zonlicht. Dus de eerste paar uur, als het nog donker was, werkte ik op de computer, daarna ging ik sporten, en daarna schakelde ik over op handwerk: afdrukken maken, borduren, haken, tabletweven, tatten, breien of iets anders.
Hebben de maatregelingen van de pandemie je tegengehouden in bepaalde dingen? Of gaf het je net de mogelijkheid om op nieuwe creatieve manieren te denken? Het gaf me veel ruimte voor mezelf en een kans om me te concentreren op wat voor mij persoonlijk belangrijk was. Ik heb me gerealiseerd dat niets onmogelijk is en dat ik tot veel dingen in staat ben waarvan ik me niet bewust was.
Waren er dingen waar je tegenaan liep tijdens het ontwerpen van deze collectie?
Mijn proces is nogal arbeidsintensief en tijdrovend. De grootste uitdaging was dan ook om de collectie maximaal te leveren en de deadlines te halen.
Op welk stuk uit de collectie ben je het trotst? Hoe ging het designproces van dit stuk?
Omdat al mijn stukken mijn baby’s zijn, is het moeilijk om een favoriet aan te wijzen. Maar als het moet, zou ik mijn eerstgeborene kiezen: de met klosjes geregen motorhelm, die is gemaakt in de Russische kloskanttechniek. Om het te maken, heb ik een echte helm gedrapeerd en een “kussen” gemaakt maken gevuld met gedroogd hooi. Vervolgens heb ik de patronen getekend en ze op het kussen geregen. 400 uur later, toen het klaar was, moest ik het verstijven met maïszetmeel – en voila! Ik heb nog nooit zoiets gedaan en je wilt niet weten hoe vaak ik het wilde opgeven. Maar gelukkig heb ik dat niet gedaan.
