Dit jaar gaat de Rietveld Academie Fashion Show door in de monumentale Centrale Markthal. De afgestudeerden van 2022 presenteren een divers landschap van mode gerelateerd werk in de vorm van shows, performances en installaties.
De Gerrit Rietveld academie is de plek waar Lichting talenten als Irene Ha & Darwin Winklaar (winnaars Lichting 2020), Roxane Mbanga (winnaar Lichting 2021), en Amsterdam Fashion Week sterren als Lieselot Elzinga en Duran Lantink hun debuut maakten.
De afgestudeerden van vorig jaar moesten vanwege COVID hun presentatie vrij beperkt houden, dat was dit jaar absoluut niet het geval. Met een treintje werden de gasten begeleid naar het enorme pand in Amsterdam-West. Het sentiment van een uitje naar Walibi komt naar boven, niet wetende dat wat ons te wachten stond niet ver afwijkt van het concept van een attractiepark. De chaos barst los wanneer alumni, docenten, pers en vrienden van de ene kant naar de andere kant van de gigantische ruimte worden gezogen. De traditionele catwalk wordt afgewisseld met performances, installaties en het gesproken woord, met op de achtergrond aftellende muziek die elke aantal minuten met “action” en een geluid dat doet denken aan de piepjestest of een achteruitrijdende vuilniswagen aangeeft dat we onze aandacht weer elders moeten vestigen. Een anderhalf uur durende rollercoaster van fantastisch werk dat al dan niet door iedereen bewonderd kon worden als je niet snel genoeg kon rennen of (zoals ik) niet de gemiddelde Nederlandse lengte bezit. Lichtelijk buiten adem en overweldigd door de overvloed aan creatie werd de catwalk een laatste keer opengesteld voor alle ontwerpers en hun modellen; een moment van extase en opluchting.
Papa John’s pizza en blote billen
Papa Yorick werpt een uitvergrote blik op de archetypen in homoporno door de lens van onze voyeuristische generatie. Zowel de male als de female gaze werd gevoed in deze show; modellen die rechtstreeks uit een Amerikaanse brandweer kalender lijken te komen laten niets aan de verbeelding over. Een Papa John’s pizza doos wordt gebruikt als modeaccessoire en cover up, alsook een tanga met de Amerikaanse vlag erop. Een team van rugbyspelers dragen kapotgescheurde t-shirts met teksten als “our blood, our sweat, your tears”, een Paris Hilton look-a-like kuiert geflatteerd de catwalk op en modellen met Chanel overgoten ensembles en videocamera’s in de hand doen denken aan een Kardashian parodie gone wrong. Heerlijk verkeerd; sensatie op zijn best.
Praktisch of persoonlijk?
Thema’s als het toe-eigenen van genderidentiteit doormiddel van kleding (Marijn Abel) en het visualiseren van nostalgie waarden (Marlene Stach) reflecteerde het belang van kleding als katalysator voor identiteit en persoonlijkheid. Met “The Dirt” beschrijft Lotte de Jager de ontmenselijking van het lichaam; mode als een kapitalistische uiting die de menselijke vormen en biologie wegcijfert. Een persoonlijk verhaal dat refereert naar de Jager’s eigen problemen met chronische rugpijn. Marie Jacquet gaat terug naar de basis van kleding als puur functioneel en innoveert in de manier waarop kleding, specifiek de jas, kan aangepast worden op elk klimaat. Ook zagen we de collectie van Inès Vivier, die het functionele aspect van kleding ging bevragen aan de hand van de veranderende context van het menselijke leven.
Auto prinsesjes vs. ski babes
Absurdisme diende als een zeer welkome humoristische uitweg voor onze vaak troosteloze realiteit. Amanda Bellman werkt met het concept van opgroeien, het lichaam in relatie tot de auto en hoe tijd en ruimte wordt ervaren in én door het rijdende voertuig. Dit zegt natuurlijk niet heel veel tot je een model in een prinsessenjurk met schouders die op airbags lijken de catwalk over ziet huppelen met een mini-bag in de vorm van een gele auto. Ook Selma Carlsson speelt met de absurditeit en het element van humor, in tegenstelling tot de techniciteit van skikleding. De designer introduceert het idee van een skikostuum als een verbinding tussen het performatieve praktische met dwaasheid in onrealistische scenario’s. Haar presentatie was dan ook een satirische presentatie van skikampioenen die trots met een nummertje op de prijsblokken staan te poseren. Eva Chauvin creëerde haar droom garderobe. De gehele collectie van schoenen, tassen en kleding bestond echter uit keramieken objecten. Paradoxaal ontoegankelijk, ondraagbaar, maar prachtig om te bewonderen.
Virtual becomes wearable
Waarin de voorgaande garde designers speelde met mode als uiting van een fantasiewereld gaan zowel Kilian Mercadie als Enzo Aït Kaci uit van de virtuele wereld om draagbare fysieke kleding te produceren. Mercadie presenteerde een dromerige teenage dream collectie volledig gemaakt vanuit gebruikte materialen die een nieuw leven krijgen door virtuele tools, en geïnspireerd is door de relatie tussen fictie en fashion. Kaci keek naar de invloed van videogame-industrie en fotobewerkingssoftware op mode en presenteerde zo een speelse collectie met chaotische prints die zorgvuldig gecreëerd werden en de designer’s achtergrond als grafisch ontwerper naar voren bracht.
