Marco Blazevic won de tweede prijs tijdens Lichting 2021 met zijn collectie ‘THE HUMBLE HUSTLE’, een hint naar zijn jeugd, en een statement over een samenleving gedreven door kapitalisme en overconsumptie. Marco transformeert de zin “from rags to riches” naar “from riches to rags”, wat resulteert in een humoristische collectie, vol ironie, creativiteit en duurzame innovatie. AFW ging in gesprek met de jonge designer over zijn Lichting ervaring.
Hoe was je Lichting ervaring? Wat is de belangrijkste les die je eruit hebt geleerd en wat waren de grootste uitdagingen?
Lichting was een geweldig event om deel van uit te maken. Ik was heel goed voorbereid dus dat werkte enorm in mijn voordeel. Voor mij was het vertellen van mijn verhaal aan een groot publiek de grootste uitdaging. De leraren die me tijdens mijn afstuderen hebben begeleid waren natuurlijk al vanaf het begin op de hoogte van mijn concept en hoe dat reflecteert op mijn persoonlijke leefwereld. Ik kreeg het telefoontje dat ik gekozen was voor Lichting midden in mijn vakantie, en kwam een week voor het event terug om me te focussen op de presentatie en mijn pitch. Presenteren voor een jury en mijn verhaal in tien minuten tijd presenteren was heel eng. Ik voelde me blootgesteld. Ik heb wel geleerd dat authenticiteit wordt beloond en heb hele fijne reacties gekregen.
Je collectie is een observatie van onze overconsumerende kapitalistische samenleving en haar obsessie met rijkdom, status en succes. Kan je mij vertellen hoe dit thema je persoonlijk heeft beïnvloed? Waarom heb je ervoor gekozen om je hierop te focussen in je afstudeercollectie?
Ik ben opgegroeid in een working class gezin in Duitsland in het stadje Stuttgart. Daar is er een enorme kloof tussen working class families met een migratie achtergrond, en de rijken. Je probeert eigenlijk heel je leven deel uit te maken van deze nieuwe klasse en werkt je hele leven om de huur te kunnen betalen. Ik zag mensen die er volledig onder door gingen door op deze manier te leven, door hun hele leven in fabrieken te werken om te kunnen overleven in dit kapitalistische systeem. Mensen in mijn omgeving waren niet tevreden met wat onze maatschappij ze aanbood en namen zo het lot in hun eigen handen door domme dingen te doen om toch maar in dit kapitalistische systeem te kunnen meedraaien. Ik heb het door corona financieel ook heel moeilijk gehad tijdens het afstuderen en realiseerde me dat in de mode-industrie er ook een soort “verwaarloos-proces” gaande is. Om hier deel van uit te maken heb je veel geld nodig en dat creëert ook discriminatie. Toen ik jonger was en mode wilde gaan studeren, was mijn doel juist om doormiddel van mode mijn achtergrond te verbergen. Toen ben ik erachter gekomen dat het veel beter is om juist authenticiteit te tonen en je eigen persoonlijkheid te highlighten. Ik vond het hierdoor ook de juiste tijd om de struggle die ik mijn hele jeugd heb gezien te verwerken in mijn collectie.
The HUMBLE HUSTLE maakt ook een ecologisch statement. Kun je me vertellen hoe de kleding in je collectie wordt gemaakt en hoe dit aansluit bij het concept?
Ik heb al mijn materialen verkregen door een recycling bedrijf in Arnhem. Zij hebben twee miljoen kilo aan oude kleding die mensen niet meer willen en ik kreeg alles gratis van hun om aan mijn collectie te werken. In het begin van mijn afstuderen worstelde ik met de vraag: “wat kan ik eigenlijk bereiken met het geld dat ik ter beschikking heb?”. Door deze fabriek heb ik bijna geen kosten gehad. Mijn collectie begon met witte t-shirts en jeans, dus dan bestelde ik 50 kilo van elk, maar voor dit bedrijf was dat eigenlijk heel weinig dus mocht ik het gratis hebben. Ik heb in mijn collectie ook een boksjas. Daarvoor had ik witte zijden stof nodig, dus dacht ik aan alle kledingstukken die uit deze stof bestaan en bestelde ik uiteindelijk een trouwjurk en transformeerde deze in mijn bokser outfit. De vulling van mijn kledingstukken is gemaakt van glasvezelkabels. Die zie je soms uit de stoep komen aan de zijkant van de straat. Deze heb ik gekregen van Arnhem zelf, omdat zij ze verwijderen van de straten.
Momenteel is upcycling een grote trend, maar voor mij is dit altijd de realiteit geweest. Als mijn grootvader door de straten van Stuttgart reed vond hij vaak afval langs de weg en nam dat vervolgens mee om er iets nieuw en bruikbaar van te maken. Binnen working class families is dit een ethiek die als vanzelfsprekend wordt gezien. Veel mensen in mijn omgeving moesten in fabrieken werken, en om te beseffen dat zij dingen maakten die weer op de afvalhoop zouden belanden vind ik verschrikkelijk. Mensen vergeten dat de fast fashion die zij kopen gemaakt is door mensen die onderbetaald worden in fabrieken.
Je presentatie trok de meeste aandacht van de gasten, vooral vanwege de interactieve kwaliteiten, humor en creativiteit. Waarom besloot je te presenteren op deze manier?
Voor mij was authenticiteit het belangrijkste als het op de presentatie aankwam. Iedereen die deel uitmaakte van mijn presentatie staat dicht bij me, zoals mijn vader en zijn vriend, of mijn beste vriend. Velen zagen het als een performance, maar dit is hoe deze mensen echt zijn, het is niet staged. Ik had een aantal scenes in mijn hoofd die ik zelf heb bijgewoond in mijn jeugd en deze wereld wilde ik recreëren. Het was een soort representatie van de problemen die in working class families voorkomen op een cynische en ironische manier; echte working class humor. Als je naar Kroatië gaat heb je meestal van die toeristenkramen met vakantiekaarten. Dit wilde ik uiteraard dan ook representeren in mijn presentatie dus maakte ik foto’s van mijn vader en zijn beste vriend die je als kaart kon meenemen uit de stand. De hele storyline was het verhaal dat zich volgens generaties herhaalt. Wat doe je als je 15-17 bent en niet over de consequenties nadenkt? En wat doe je als je ouder wordt en 50 jaar later het allemaal hebt geleefd? Het was een geweldige ervaring en al mijn “acteurs” hadden het enorm naar hun zin. Ze hadden ook maar een uur om de presentatie te oefenen dus dat was een uitdaging maar ik denk dat het heel goed heeft uitgepakt.
Wat zou je in de toekomst willen bereiken? Zijn er projecten waar je momenteel aan werkt?
Ik heb eigenlijk heel veel plannen. Ik ben net gestart met mijn master op de Design Academie in Eindhoven. Een studie over het herdesignen van structuren. Alles wat gemaakt is door de mens zoals bedrijven, of een samenleving, kan herdesigned worden. Hierbij wil ik gaan kijken naar de mode-industrie als een machtsstructuur en hoe ik dit kan veranderen. Ik wil ook de HUMBLE HUSTLE transformeren in een upcycled modemerk met heel kleine oplagen. Een jaar geleden ben ik begonnen met het oprichten van een collective van creatievelingen; een soort van Soundcloud maar dan voor jonge creatives. De bedoeling is om deze creatives te faciliteren doormiddel van een webshop en connecties in de creatieve industrie met verschillende skillsets. Mijn voornaamste doel is om deze community uit te bouwen en een powershift te creëren binnen de mode-industrie.
