Lichting is het kloppend hart van Amsterdam Fashion Week. Een verzameling van de beste graduates van onze academies, het neusje van de zalm, vers van de pers. Anders gezegd: dit is de toekomst. Wij gingen op bezoek bij het atelier van 2020 finalist Carolin Dieler.
Wat is het verhaal achter jouw Lichting 2020 collectie??
Mijn afstudeercollectie “Sublime Devastation” vertelt het verhaal van de connectie tussen de mensheid en de oceaan in het verleden, het heden en een mogelijke toekomst. De hypothese van deze collectie is gebaseerd op het volgende: “Als meer mensen sublieme ervaringen zouden tegenkomen, zouden ze hun perspectief kunnen veranderen en zich realiseren hoe essentieel het welzijn van de oceaan is om het welzijn van de mensheid op deze planeet te verzekeren”.
Als gevolg van deze hypothese vertel ik het verhaal over mijn sieraden in drie fasen. Disruptie als moment van een sublieme ervaring en de verandering van perspectief. Mutatie is de tweede fase, die vertelt hoe de natuur haar omgeving herovert. Afbraak is het laatste hoofdstuk, waarbij menselijke structuren onder invloed van de oceaan achteruitgaan.
Wat is in jouw ogen je signature als designer? Hoe komt dit terug in je collectie?
Ik begin mijn projecten altijd met een diepgaand onderzoek over een onderwerp dat mij triggert. Dit geeft mij een goede basis om erachter te komen wat ik wil zeggen met mijn werk. Met het onderzoek wordt er al veel beeldmateriaal verzameld en naast de theoretische input vertaal ik dan alles naar draagbare objecten. De draagbaarheid van mijn werk is een van mijn focuspunten tijdens het proces, omdat ik vind dat draagbaarheid een soort intimiteit en urgentie voor de drager kan creëren. De combinatie van technische elementen en met de hand gemodelleerde organische elementen in mijn sieraden benadrukt de connectie tussen mens en natuur en daar zit een tegenstrijdigheid in waar ik heel graag mee werk.
De Lichting 2020 generatie moest hun collectie afmaken in het midden van de pandemie. Hoe zag een typische dag in de periode voor je afstuderen eruit?
Om eerlijk te zijn zagen mijn dagen er van dag tot dag anders uit. Ik probeerde altijd vroeg op te staan - rond 8 uur – dus ik had de tijd om mijn dag rustig te beginnen, met wat yoga, een warme douche. Zodra ik helemaal aangekleed was en klaar om te gaan, begon ik aan mijn project te werken. Omdat al onze werkplekken op school gesloten waren, was er naast het creatieve werk ook veel te organiseren. Dus ‘s ochtends deed ik vooral het papierwerk (e-mails schrijven, met bedrijven bellen die kunnen helpen met het gieten van het metaal, materiaal bestellen). Rond de middag ging ik verder met werken aan mijn collectie. Afhankelijk van hoeveel vooruitgang ik die dag boekte, was ik ofwel rond 18.00 uur klaar met werken om te eten en daarna gewoon te relaxen of om na het eten tot laat door te werken. Maar er waren zeker dagen dat ik ‘s middags al stopte met werken om van het mooie weer te genieten en andere dagen heb ik amper gewerkt omdat ik er gewoon geen zin in had. Ik denk dat dat slechts een deel van het creatieve proces is, net zoals lange nachten werken er deel van uitmaken.
Hebben de maatregelingen van de pandemie je tegengehouden in bepaalde dingen? Of gaf het je net de mogelijkheid om op nieuwe creatieve manieren te denken?
Ik denk dat het in beide richtingen is gegaan. Enerzijds hield het papierwerk me tijdens het hele proces bezig, wat ik gewoon niet had gehad als ik de faciliteiten van de school had kunnen gebruiken. Maar aan de andere kant ben ik er vrij zeker van dat ik me nooit zozeer op de digitale presentatie (website, Instagram, pers, etc.) had gericht als ik de hele periode op school had gezeten. En terugblikkend, heb ik ook het gevoel dat het hele proces een beetje gezonder was, omdat ik niet zo gestrest was als op school. Het heeft iets heel vredigs en inspirerend om vanuit huis te werken, om alleen te zijn met mijn gedachten en ideeën. Het proces van het vinden van het concept en het opdoen van inspiratie gebeurde voor mij echter vooral voordat de school sloot. Ik waardeerde toen de persoonlijke gesprekken met mijn docenten en het feit dat ik veel tentoonstellingen kon bezoeken.
Waren er dingen waar je tegenaan liep tijdens het ontwerpen van deze collectie?
Ik had moeite om mijn weg te vinden van het theoretisch onderzoek naar het creatieve visuele proces. Er was op dat moment gewoon zoveel input en ik had echt mijn tijd nodig om alles op orde te krijgen. Praktisch gezien was het ook best een uitdaging om op de een of andere manier binnen een redelijk budget te blijven, zonder de werkplekken op school te gebruiken.
Op welk stuk uit de collectie ben je het trotst? Hoe ging het designproces van dit stuk?
Ik hou het meest van de twee minimalistische kettingen (zonder touw). Ze zijn zo draagbaar en vertellen toch een compleet verhaal. Ik denk dat ik ze ook erg leuk vind omdat het de allereerste stukken waren die ik uit deze collectie heb gemaakt. Ze waren een soort keerpunt in het proces, het moment van “eindelijk, ik snap het”. Ze vormde de basis van het ontwerpproces.
