Lichting is het kloppend hart van Amsterdam Fashion Week. Een verzameling van de beste graduates van onze academies, het neusje van de zalm, vers van de pers. Anders gezegd: dit is de toekomst. Wij gingen op bezoek bij het atelier van 2020 finalist Inge Vaandering.
Wat is het verhaal achter je Lichting 2020 collectie?
Sticky Fingers is ontstaan uit het verkennen van het karakter van materialen, waardoor de tactiele eigenschappen van de materie – die zacht of kleverig kunnen zijn, of reageren op licht en schaduw – worden versterkt. Deze eigenschappen vormen de basis van het silhouet. The eyes of the Skin door architect Juhani Pallasmaa is een essay dat voor mij uitlegt hoe ik kijk naar het gebruik van onze zintuigen. Het legt de nadruk op de dominantie van het oog in de huidige maatschappij en hoe we onze andere zintuigen beter zouden kunnen gebruiken. Ik ben geïnteresseerd in het verschuiven van de focus van ons zicht naar een meer lichamelijke waarneming en ben daarom in mijn werk opzoek naar een bepaalde vervreemding. Ik richt me hierbij op de materialen die ik maak of gebruik, zoals wol en rubber of papier. Door gebruik te maken van verbeelding en alledaagse beelden probeer ik de spanning tussen kledingstukken, objecten en mensen te vinden die moet leiden tot een meer fantasierijke en bewuste beleving van onze gevoelens en omgeving.
Wat is in jouw ogen je signature als designer? Hoe komt dit terug in je collectie?
Als ontwerper ben ik vooral aan het onderzoeken. Ik houd me bezig met materiaal ontwikkeling in combinatie met kleur, tactiliteit, en onze waarneming. Mijn werken zijn vaak niet echt af of heel draagbaar omdat ik het proces belangrijker vind voor mijn onderzoek. In mijn werk gebruik ik verschillende materialen, gericht op onze zintuigen. Papier heeft bijvoorbeeld ook een geluid, fluweel reageert goed op licht en schaduw en rubber kan plakkerig zijn. Dit kan duidelijk worden wanneer de stukken als object worden gepresenteerd en weer veranderen als ze worden gedragen en bewegen.
De Lichting 2020 generatie moest hun collectie afmaken in het midden van de pandemie. Hoe zag een typische dag in de periode voor je afstuderen eruit?
Ik mocht mij gelukkig prijzen met een ruim atelier dat ik deelde met twee andere kunstenaars/ontwerpers waar ik vanaf het begin van de pandemie vooral heb gewerkt. Vaak begon ik de dag rond 08.00 en had ik een skype meeting met een vriend van mij om elkaar gemotiveerd te houden. In maart was ik nog bezig met het schrijven van mijn thesis en wat werkte voor mij was om in de ochtend te beginnen met twee tot vier uurtjes typen, koffiepauze op het dak in de zon, rond een uur of 12-1 lunch bereiden en in de middag werken aan mijn collectie. Later ben ik vaak tussen 08.00-09.00 uur begonnen met het werken aan mijn collectie. Tussendoor had ik natuurlijk ook nog online meetings met docenten. Ik moet zeggen dat ik goed heb gezorgd voor mij zelf in die periode, waar ik erg blij mee ben. Hierdoor heb ik het jaar veel fijner afgerond dan dat ik al die jaren daarvoor heb gedaan.
Hebben de maatregelingen van de pandemie je tegengehouden in bepaalde dingen? Of gaf het je net de mogelijkheid om op nieuwe creatieve manieren te denken?
Ik had vooral meer vertrouwen in mijzelf. De mogelijkheid om mensen continue naar mijn werk te laten kijken was er niet. Waar ik eerder te veel naar andermans mening luisterde voelde ik me hier nu niet meer van afhankelijk. Ik moest het doen met wat ik zelf vond en intuïtief te werk gaan. Het was een goede manier om op mijzelf te leren vertrouwen en te maken wat ik wil maken. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ik het niet leuk vind om dingen ‘af’ te maken. Ik vond dit altijd een slechte eigenschap, en nog steeds twijfel ik of ik er goed aan doe. Toch is het wel onderdeel van mij en probeerde ik te zoeken naar waarom ik dit niet doe. Ik kwam erachter dat vooral het onderzoek voor mij belangrijk is en niet zo zeer het eindproduct: Er is al genoeg. Ik ben nog wel bezig met de balans vinden tussen onderzoek en product. Wat maak ik voor mij zelf en wat maak ik om te delen met anderen?Daarnaast voelde ik niet meer de druk om naar winkels te gaan en dingen te halen die ik misschien wel eens nodig zou kunnen hebben. Ik zag dat ik genoeg in huis had om dingen te maken, waaronder bijvoorbeeld wol waar ik al een aantal jaar plannen mee had maar nooit iets mee maakte.
Waren er dingen waar je tegenaan liep tijdens het ontwerpen van deze collectie?
Volgens mij loop je altijd wel ergens tegen aan. Elk jaar wordt er van de studenten gevraagd om acht tot tien hele outfits te maken, maar dit jaar veranderde dat ineens heel snel mede dankzij een nieuw hoofd van de afdeling en vanwege de pandemie. Wat moeilijk was is dat ik niet zo goed meer wist waar ik naar toe moest werken, maar aan de andere kant kon ik ook mijn gevoel volgen en heb ik uiteindelijk alleen kledingstukken gemaakt in plaats van hele outfits. Hoewel het nogal gedwongen voelde kledingstukken toe te voegen om maar een hele outfit te hebben durfde ik die stap heel lang niet te nemen.
Op welk stuk uit de collectie ben je het trotst? Hoe ging het designproces van dit stuk?
Het stuk dat nu het meest spreekt voor mijn werk is denk ik de poncho van rubber en wol. Deze is ontstaan doordat ik gewoon ging maken. Ik heb grote lappen rubber met wol gesmeerd en geplakt, en dus als het ware mijn eigen textiel gemaakt. Vervolgens heb ik deze in repen gesneden en weer met de hand aan elkaar genaaid. Het was vooral veel geklieder, maar het proces laat zien dat mijn beste werk voortkomt uit proberen en niet te veel nadenken. De reacties die ik op dit stuk krijg zijn erg divers. Iedereen heeft veel verschillende ideeën over wat voor materiaal er is gebruikt is als ze het van een afstand of op een foto zien. Dit sluit goed aan bij mijn onderzoek naar tactiliteit en onze waarneming.
Coverbeeld: Clara Berger
