Lichting is het kloppend hart van Amsterdam Fashion Week. Een verzameling van de beste graduates van onze academies, het neusje van de zalm, vers van de pers. Anders gezegd: dit is de toekomst. Wij gingen op bezoek bij het atelier van 2020 finalist Riemke Ipema.
Wat is het verhaal achter jouw Lichting 2020 collectie?
Met mijn afstudeercollectie BROEKRIEMKE wil ik mensen opnieuw laten nadenken over hokjes-denken, gender en seksualiteit. De zomer voor mijn eindexamen kreeg ik een vriendin, ben ik nu lesbi of bi? Ik ben een vegetariër, een nep-vegetariër. Ik ben een vrouw en een feminist. Ik ben een activist. Ik ben Fries, maar helemaal niet in Friesland geboren. Van al deze hokjes word ik helemaal gek. En daarom ben ik queer. Wéér een hokje, maar dan wel tegen heteronormativiteit. Ik plaats mezelf niet in deze hokjes, andere mensen doen dat voor mij. De spijkerbroek is een metafoor voor wat als normaal wordt beschouwd. Ik verleg de grenzen van dit iconische kledingstuk en negeer de regels. Door de tweedehands spijkerbroeken te laten spreken, geef ik ze een tweede leven. De broek wil niet in een hokje gestopt worden en niet zijn zoals alle andere broeken. Wat als de spijkerbroek een jurk of een jas wil zijn? Ik zet vraagtekens bij wat eigenlijk normaal is en creëer een soort bewustzijn van hokjes en labels. Ik haal de spijkerbroek uit zijn comfortzone en daarmee ook de gedachtegang van de mensen die mijn collectie zien. De kledingstukken zijn gespreksstarters die de discussie over genderfluïditeit en seksualiteit aanmoedigen.
Wat is in jouw ogen je signature als designer? Hoe komt dit terug in je collectie?
Met mijn ontwerpen wil ik taboes en maatschappelijke problemen bespreekbaar maken en ter discussie brengen. In mijn ontwerpen combineer ik belangrijke thema’s met humor en kleur. Onder mijn merknaam Riemke Ipema maak ik kleurrijke kleding die zo inclusief en milieuvriendelijk mogelijk zijn. De kleding kan door iedereen gedragen worden. Mijn kleding is voor mannen, vrouwen en alles daartussenin. Ik denk niet dat geslacht, leeftijd of maat enig verschil mag maken. Als je iets leuk vindt, kun je het dragen. De collectie BROEKRIEMKE is dus voor iedereen die het wil dragen! Ik streef naar een zo klein mogelijke impact op het milieu, maar maak toch mooie, kleurrijke en unieke stukken. Verder blijf ik werken aan upcycling van tweedehands kleding, want er is veel afval dat een tweede leven verdient.
De Lichting 2020 generatie moest hun collectie afmaken in het midden van de pandemie. Hoe zag een typische dag in de periode voor je afstuderen eruit?
Ik wilde niet in mijn kleine studentenkamer zitten, omdat ik de pandemie best eng vond. Daarom had ik besloten weer even bij mijn ouders te gaan wonen. Ik dacht dat het een paar weken zou duren, maar die paar weken werden een paar maanden. Van de zolderkamer maakte ik mijn eigen atelier. Elke dag zag er anders uit. Ik haalde spijkerbroeken uit elkaar en verbindde die opnieuw met elkaar op steeds verschillende manieren, ik maakte schetsen op mijn Ipad of verfproeven in de tuin. En af en toe kwam mijn moeder een kopje thee brengen. Overdag zat ik veel achter de naaimachine. ‘s Avonds ging ik aan de slag met mijn theoretisch werkstuk of ander digitaal werk.
Hebben de maatregelingen van de pandemie je tegengehouden in bepaalde dingen? Of gaf het je net de mogelijkheid om op nieuwe creatieve manieren te denken?
Doordat ik niet kon werken in de werkplaatsen op de academie, waren er opeens veel minder mogelijkheden qua stofbewerkingen. En het was jammer dat ik mijn klasgenoten en de docenten niet meer in het echt kon zien. Het is veel fijner om iets te bespreken als de ander het ook van dichtbij kan zien en voelen. Het begin van de pandemie vond ik heel heftig omdat alles zo onzeker was, terwijl een examen dat op zichzelf ook al is. Maar later vond ik wel een soort rust, in mijn eigen bubbel kon ik juist wel lekker doorwerken.
Waren er dingen waar je tegenaan liep tijdens het ontwerpen van deze collectie?
Ik had een duidelijke planning; eerst experimenteren, en wanneer ik tevreden ben met de ontwerpen de hele collectie maken. Maar sommige proeven veranderden in de uiteindelijke kledingstukken en andere kledingstukken leken wel nooit af te komen. Ik vond het lastig om sommige knopen door te hakken en dus was alles op de dag voor de foto shoot nog maar net op tijd af.
Op welk stuk uit de collectie ben je het trotst? Hoe ging het designproces van dit stuk?
Ik heb een alternatief voor bont gemaakt; geen bont van dieren, maar van spijkerbroeken. Eind vorige eeuw werd bont modieus. Omdat bont duur was, was het alleen voor rijke mensen, en stond het daarom voor weelde en elegantie. Bont heeft nog steeds een elegante uitstraling. Ik vind dat mensen die een bontjas dragen, deze met trots dragen. Dat dierenvacht nog gedragen wordt is absurd, dieren die onder verschrikkelijke omstandigheden leven en soms zelfs levend worden gevild. Met het nep-bont, gemaakt van spijkerbroeken, wil ik dezelfde trots uitstralen. Door veel te experimenteren met hoe ik het beste bont kan namaken, ben ik tot de techniek gekomen die ik voor deze collectie gebruik. Elk individueel draadje wordt uit stroken spijkerbroeken getrokken voor het gewenste effect. Met veel hulp van familie hebben we samen meer dan honderd uren aan de lapjes gewerkt die uiteindelijk samen een kleurrijk jasje vormen. Waarin je met trots je identiteit uit kan stralen.
