Lichting is het kloppend hart van Amsterdam Fashion Week. Een verzameling van de beste graduates van onze academies, het neusje van de zalm, vers van de pers. Anders gezegd: dit is de toekomst. Wij gingen op bezoek bij het atelier van 2020 finalist Liselot Hoekstra.
Wat is het verhaal achter jouw Lichting 2020 collectie?
Op de kerkmarkt in het dorp van mijn oma vond ik in het tweede jaar van mijn studie een prachtige leren motorjas. Van de uitgewassen naam in het label van de binnenzak tot de beschadigingen op de ellebogen, Ik raakte gefascineerd door dit kledingstuk en ging fantaseren over alles wat het al had meegemaakt. Vanuit deze jas ontstond het idee om een verhaal te vertellen vanuit ‘haar’ perspectief. Uit mijn onderzoek naar de relatie tussen mensen en hun kledingstukken bleek dat een kledingstuk veel meer emotionele waarde kreeg en gekoesterd werd als het kledingstuk een verhaal of belangrijke herinnering met zich mee draagt. Dus maakte ik de film ‘Frederique’, waarin de leren motoras zelf haar verhaal vertelt. En zo probeer ik mensen bewust te maken van de emotionele waarde die een kledingstuk kan hebben.
Na Frederique ben ik in mijn afstudeerfilm ‘Deadstock Island’ nog een stapje verder gegaan. In deze film heb ik kledingstukken in marionetten verandert. Ze komen tot leven en laten je geloven dat ze echt kunnen horen, zien en voelen. Ik maak me zorgen over de vervuilende mode-industrie en de impact die dit heeft op onze wereld. Dit zie je terug in mijn film in onder andere de enorme kledingzee die de bergen deadstock die per jaar wordt geproduceerd vertegenwoordigd. Mijn twee jassen gaan hierin letterlijk ten onder. Ik probeer de kijker mee te laten voelen met hun lot.
Wat is in jouw ogen je signature als designer? Hoe komt dit terug in je collectie?
Ik vertel mijn verhaal door middel van film en performance. Mijn onderwerpen hebben wel altijd wortels in de mode, maar dit lijdt in mijn geval dus niet perse tot een collectie.
De Lichting 2020 generatie moest hun collectie afmaken in het midden van de pandemie. Hoe zag een typische dag in de periode voor je afstuderen eruit?
Ik heb het geluk gehad dat ik mijn afstudeerproject net voor de pandemie heb kunnen afronden. Wel heb ik de extra tijd en rust die lockdown in eerste instantie gaf genomen om mijn film opnieuw te editten waardoor het echt een hoger niveau heeft bereikt. Maar stiekem had ik al best veel af dus heb ik ook ontzettend veel taarten gebakken en zitten breien om een beetje met de situatie te kunnen dealen.
Hebben de maatregelingen van de pandemie je tegengehouden in bepaalde dingen? Of gaf het je net de mogelijkheid om op nieuwe creatieve manieren te denken?
Ik wilde graag mijn film tot live performance door ontwikkelen. Helaas was dit echt niet mogelijk in het midden van de pandemie. Ik hoop heel erg dat dat binnenkort wel weer mogelijk is en dat ik deze stap alsnog kan zetten.
De grootste uitdaging was om met onze klas een nieuwe manier van afstuderen te bedenken dan de klassieke show en expositie die niet door konden gaan. Met de klas hebben we veel tijd gestoken in onze online presentatie in de vorm van een film.
Waren er dingen waar je tegenaan liep tijdens het ontwerpen van deze collectie?
De stap om het maken van een collectie volledig achter me te laten was wel heel spannend. Je komt van een mode academie en de verwachting is dan uiteraard dat je met een collectie afstudeert. Maar mijn docenten hebben me heel fijn begeleid in mijn proces waardoor ik het zelfvertrouwen had om dit ongewone pad te bewandelen.
Op welk stuk uit de collectie ben je het trotst? Hoe ging het designproces van dit stuk?
Ik ben het trots op de hele geanimeerde wereld van ‘Deadstock Island’ die ik samen met Leon de Haas (animator) heb gecreëerd. Als een soort collage hebben we samen de wereld opgebouwd en lang gezocht naar de juiste sferen en kleuren. Hiermee heeft mijn film de poëtische laag gekregen waar ik naar op zoek was.
