Het moet wennen zijn geweest voor het publiek van AFW. Maloe Melo is met de typische bandposters aan de muur en donkere inrichting misschien geen plek waar de genodigden doorgaans, over de met bierviltjes bezaaide vloer, komen. Maar dat geldt niet voor Lieselot Elzinga. Die stond hier namelijk zelf ooit op het podium. Vandaar ook dat de collectie die zij ontwierp met Miro Hämäläinen en hier vanavond showde er compleet thuis leek te horen.
De collectie die Elzinga hier vanavond liet zien is draagbaar, fun, vrouwelijk en rock & roll. De stukken zijn weliswaar simpel, maar expressief. Naast haar eigen leven vond Elzinga die rock & roll inspiratie in Teddy Girls, een naoorlogse subcultuur uit Engeland. En dat Engelse zie je ook terug. Het is lekker ruig en punky; collectie die draait om lef. Lef om te dragen wat je wil, ook als dat anders is dan de norm. En lef om je vrouwelijkheid te tonen.
Tijdens de show liepen de modellen tussen het publiek door – alsof we daadwerkelijk in een Engelse pub stonden. Elzinga was met deze collectie niet bang om all out te gaan en statements te maken. Zo zagen we felle kleuren – zowel in de looks als de make-up – voorbijkomen en werd het mixen van prints en texturen niet geschuwd. De quirky korte jurkjes en combinatie van strakke pasvormen, pony’s, grungy getoupeerde kapsels met zwarte plukken en A-lijn jurkjes deden echt wat Engels aan. Een leuk detail: op het eerste oog leek het even of oorbellen van de modellen de bierviltjes waren die verspreid lagen op de grond, maar bij beter kijken bleek het te gaan om een feministische knipoog: een illustratie van blote borsten. Elzinga bewijst het: fashion en feminisme gaan prima samen. En al helemaal in combinatie met polkadots, een soort witte bruidsjurk met ruches en leren looks.
Knap was het hoe de modellen op leken te gaan in de overvolle Amsterdamse kroeg. En hoe de show op een natuurlijke wijze bijna veranderde in een gezellige avond in de kroeg met je beste vrienden.
